Αναφορά στον Γκρέκο, 1961

"Η αξία του ανθρώπου είναι μονάχα ετούτη: να ζει και να πεθαίνει παλικαρίσια και να μην καταδέχεται αμοιβή.
Κι ακόμα ετούτο, το τρίτο, ακόμα πιο δύσκολο: η βεβαιότητα πως δεν υπάρχει αμοιβή, να μη σου κόβει τα ήπατα παρά να σε γεμίζει χαρά, υπερηφάνεια και αντρεία."

Τρίτη 10 Δεκεμβρίου 2013

«Αρχίζει ο μπάτσος να την κλωτσάει και να φωνάζει: “ΘΑ ΠΕΘΑΝΕΙΣ ΜΩΡΗ ΚΑΡΙΟΛΑ! ΘΑ ΠΕΘΑΝΕΙΣ!»


17 Νοέμβρη, μία και μισή το μεσημέρι, μόνος μου στη Σταδίου με δυο σπρέι στην τσάντα. Ο δρόμος είναι άδειος. Ξαφνικά πετάγονται από το πουθενά 20 ΜΑΤαδες. «Επ, παλικάρι, ταυτότητα!», τους την δείχνω.«Πάμε λίγο πιο πάνω!», τους ακολουθώ. «Κάτσε κάτω!», κάθομαι. «Πού μένεις;», «Αγία Παρασκευή», «Α καλά, κατάλαβα, πλουσιόπαιδο!», δεν απαντάω. «Τι έχεις στην τσάντα;», μου την ανοίγουν. «Τι έχεις στις τσέπες;», πάω να σηκωθώ να τους δείξω. «Κάτσε κάτω ρε, τι νομίζεις ότι είσαι; Έξυπνος; Τι είναι αυτά εδώ;». Κρατάει δυο μάσκες για δακρυγόνα που βρήκε στην τσάντα μου. Τις είχα για την πορεία, «Τι τις θες; Σαν να μην μας τα λες καλά! Αναρχικός μου φαίνεσαι!». Δε μιλάω. «Τι είναι αυτο εδώ;», μου δείχνει ένα μικρό αναρχικό άλφα, ζωγραφισμένο με μπλάνκο πάνω στην τσάντα μου, «¶λφα» του λέω. «Με περνάς για βλάκα, ε;! Δεν γουστάρεις αστυνομία, ε;! Αν με πετύχαινες μόνο μου βράδυ θα με έσπαγες στο ξύλο, ε;! Σήκω!», σηκώνομαι. Μ' αρπάζει από το λαιμό και με τραβάει κοντά του με δύναμη. «Μην κάνεις καμιά μαλακία! Κατάλαβες;!». Μου καρφώνει ένα γκλοπ στη μέση και στην επόμενη γωνία με δίνει σε πέντε ασφαλίτες με πολιτικά. Αυτοί με κολλάνε στον τοίχο, ξαναψάχνουν την τσάντα μου, δε βρίσκουν τίποτα παράνομο, γράφουν τ' όνομά μου και με χώνουν σε μια κλούβα μαζί με άλλα δυο παιδιά.

Τρεις ώρες πριν την πορεία μας πάνε στη ΓΑΔΑ. Μπαίνουμε στο ισόγειο. Ξανά έλεγχος. Μια μπατσίνα φωνάζει υστερικά: «Κλείστε τα κινητά σας και βγάλτε τις κάρτες σας!». Ρωτάω αν μπορώ να πάρω ενα τηλέφωνο τη μάνα μου. Πετάγεται ένας μπάτσος: «Έλα ρε μάγκα, άσε ήσυχη την μανούλα σου, γιατί να την ανησυχήσεις;». Δεν απαντάω, αυτός συνεχίζει. «Τι κατέβηκες στην πορεία ρε βλάκα; Δεν έχεις καταλάβει πως το Πολυτεχνείο είναι ξεπερασμένο; Ε;!». Μου 'ρχεται να τον βρίσω. Μπορείς ρε μαλάκα μπάτσε να τελειώσεις μια φράση χωρίς το γαμημένο το «ε!»; Μπορείς; Ε;! Δε λέω τίποτα και κλείνω το κινητό μου. Μας ανεβάζουν σ' ένα ψηλό όροφο -είμαστε πάνω από 200 άτομα. Μας βάζουν σε μια σειρά. Μια μπατσίνα μας φωνάζει και μας ρωτάει ένα σωρό μαλακίες! «Στο Θεό πιστεύετε; Σε ποιον Θεό;»! Μας πάνε σ' ένα κελί. Νομίζω ότι είμαι σ' ελληνική ταινία. Μόνο ο μπαγλαμάς λείπει. Κοιτάω γύρω μου και βλέπω καμιά 20αριά άτομα και μέσα σε αυτούς δυο κορίτσια 14-15 χρονών. Πιο δίπλα ένας τύπος με χειροπέδες που απ' ό,τι ακουσα μετά ήταν μαφιόζος της νύχτας μπλεγμένος με ναρκωτικά και πουτάνες... Πώς βάζεις, ρε μαλάκα μπάτσε, 15 χρονών κοριτσάκι δίπλα σε μαστροπό;!! Μας φωνάζουν έναν-έναν για δακτυλικά αποτυπώματα. Κανονικό φάκελο! «Πώς σε λένε; Πού μένεις; Ποιο είναι το νούμερο του κινητού σου; Με ποιους θα πήγαινες στην πορεία;». Κάνουν και χιούμορ: «¶φησε μας και ένα αυτόγραφο με τα δαχτυλάκια σου»! Μια κοπελίτσα 15 χρονων βάζει τα κλάματα, τρέμει! Πιο πριν, μια αστυνομικός -γυναίκα ευτυχώς- της είχε κάνει σωματικό έλεγχο. Μέσα στο σουτιέν, στα εσώρουχα, παντού!

Κατά τις εφτά μας αφήνουν. Κρατούσαν για έξι ώρες διακόσια άτομα, όλα με ταυτότητες, χωρίς να 'χουν κάνει τίποτα και χωρίς να 'χουν επικοινωνία με τους δικούς τους. Σωστή απαγωγή! ΟΙ δικοί μου είναι απ' έξω και με περιμένουν. Γυρίζω σπίτι.

Την άλλη μέρα πετυχαίνω την κοπελίτσα που έκλαιγε. «Ντρέπομαι!», μου λέει. «Την κολλητή μου που πήγε στην πορεία τη βαράγανε πέντε ΜΑΤάδες μέχρι που κάποια στιγμή έρχεται ο ανώτερός τους και τους σταματάει. Την βλέπει κάτω στο δρόμο να σπαράζει ματωμένη και αρχίζει μόνος του να την κλωτσάει με μανία στο στήθος και να φωνάζει: “ΘΑ ΠΕΘΑΝΕΙΣ ΜΩΡΗ ΚΑΡΙΟΛΑ! ΘΑ ΠΕΘΑΝΕΙΣ!”»... «Ντρέπομαι», μου ξαναλέει, «εγώ έκλαιγα στο κελί και την φίλη μου κόντεψαν να την σκοτώσουν...». 



Γιώργος, 18 χρονών

Δευτέρα 9 Δεκεμβρίου 2013

"Οι παππούδες μας μετανάστες, εμείς ρατσιστές..."


Το παρακάτω κείμενο ήταν ανάρτηση σε προσωπικό λογαριασμό στο facebook την χρονιά που μας πέρασε. Προσωπική" μαρτυρία" φίλου και συναδέλφου ιατρού.

(Από VidaLocas Eleftherios)

02/04/2013 07:04 Λέσβος, Αίθουσα επειγόντων Γ.Ν.Μ "Βοστάνειο", 5 λαθρομετανάστες ξαπλωμένοι στα εξεταστικά κρεβάτια, μία έγκυος, ένας νεαρός με υποθερμία, μια γυναίκα σε shock να τρέμει, και δύο άλλοι με σπασμένα πόδια,. Όλοι τους μουλιασμένοι απο την θάλασσα. Τους βρήκαν σε μια απο τις παραλίες του νησιού. ΤΙ ΕΙΜΑΙ ΕΓΩ ΓΙΑ ΑΥΤΟΥΣ? Ο ΓΙΑΤΡΟΣ....

14/09/1922 18:20 Λέσβος, παραλία Παναγιούδας, 5 πρόσφυγες καθισμένοι στην παραλία, μία μάνα μουλιασμένη απο τα δάκρυα, ένα νεογέννητο στις φασκίες που δεν σταματάει να κλαίει, ένα μικρό αγοράκι γύρω στα 6 με καρφωμένο το βλέμμα στην θάλασσα, και 2 μικρές αδερφούλες που κρατιούνται σφικτά αγκαλιασμένες. ΤΙ ΕΙΜΑΙ ΕΓΩ ΓΙΑ ΑΥΤΟΥΣ? Ο ΕΓΓΟΝΟΣ...




Σάββατο 7 Δεκεμβρίου 2013

o Ρήγας "δείχνει το δρόμο"...

Προπύλαια, Παρασκευή 06 Δεκέμβρη 2013.

Η παρακάτω φωτογραφία είναι από τη χθεσινή πορεία για τη Δολοφονία του Αλέξανδρου. Όργανα κρατικής καταστολής και "νόμιμης κρατικής βίας", επιστρατευμένα συγκεκριμένα εναντίον μαθητών, περνούν μπροστά από το άγαλμα του Ρήγα Φεραίου, σύμβολο των αγώνων του Ελληνισμού για Ελευθερία, υπέρμαχο του αγώνα κατά της καταπίεσης των λαών και οραματιστή της συνεργασίας και αλληλεγγύης των Βαλκανικών Λαών.



  

(Φωτογραφία από τον Γιώργο Καραχάλη για το Reuters)

Παρασκευή 6 Δεκεμβρίου 2013

Για μια δολοφονία που ''γιορτάζει'' τα πέντε ολόμαυρά της χρόνια...


Όλα έχουν μια ηλικία. Οι άνθρωποι, τα δέντρα, η γη. Μόνο οι σκέψεις και τα όνειρα δεν τιθασεύονται εύκολα. Δεν έχουν αρχή και τέλος, δεν υπάρχει ηλικία. Μα δραπετεύουν διαρκώς.

Ηλικία έχουν και οι δολοφονίες. Μια από αυτές, σήμερα 6 Δεκέμβρη, συμπλήρωσε τα πέντε πρώτα της ολόμαυρα χρόνια.

Γιορτάζει και αυτή, όπως της αναλογεί. Κατά τη φύση της.


Ένα 13χρονο κορίτσι ξεψυχάει κατάκρυο πάνω από ένα μαγκάλι.

Ένας ακόμη αυτοκτονεί, επειδή δεν αντέχει όχι μόνο το βάρος ενός δανείου, αλλά την ταπείνωση.

Εκατό μετανάστες πνίγονται.

Αντί για κεράκια, ανάβουν  κυβερνητικά μπουρλότα για τα πανεπιστήμια και τα νοσοκομεία.

Αντί για τραγούδια, οι οιμωγές των απολυμένων, οι κατάρες των απλήρωτων, τα αναθέματα των γερόντων, τα ηχηρά φάσκελα των ξενιτεμένων νέων.

Πέντε χρόνια πριν, κάποιοι έλεγαν ότι η έκρηξη του Δεκέμβρη του 2008, η σπίθα που άναψε ο δολοφονημένος Αλέξης Γρηγορόπουλος, ήταν μια πρόδρομη εξέγερση, στην ''πίσω αυλή'' μιας καπιταλιστικής κρίσης που σιγόβραζε.

Στην πίσω αυλή αποθηκεύουμε ότι ‘’περισσεύει’’, αλλά δεν τολμάμε να θάψουμε.  

Ένας γονιός δεν συνειδητοποιεί ότι κάποια στιγμή το παιδί του καταλαβαίνει τα πάντα. Ότι, από ένα σημείο και μετά, τον υπερβαίνει κιόλας. Με τον ίδιο τρόπο και η σύγχρονη κοινωνία, δεν μπόρεσε τότε, τρόμαξε να σκύψει πάνω στο νόημα και το ερώτημα που είχε εκείνη η κραυγή της νεολαίας. Κρύφτηκε πίσω από τους θρήνους για τις βιτρίνες και τον αποτροπιασμό των μολότοφ.

Σήμερα, πέντε χρόνια μετά, είμαστε υποχρεωμένοι να πούμε πως ναι εκείνος ο Δεκέμβρης, ο ζεστός Δεκέμβρης του ξεσηκωμού, είχε όλο το ιερό δίκιο με το μέρος του. Η οργή του, ναι, ήταν δίκαιη και αληθινή. Τη μαχητικότητα του τη χρειαζόμαστε σήμερα. Ακόμη πιο ώριμη και εκρηκτική ταυτόχρονα. Ακόμη πιο συνειδητή και αυθόρμητη συνάμα.

Μην ψάχνουμε πολύ. Να η μεγάλη εικόνα: Αυτοί που εργάζονται είναι πλέον, για πρώτη φορά, αθροιστικά λιγότεροι από όσους δεν εργάζονται (συνταξιούχοι, άνεργοι, παιδιά κλπ). Ταυτόχρονα, οι απασχολούμενοι υπολογίζεται πως έχουν κατά 40% περίπου χαμηλότερο εισόδημα σε σχέση με πριν. Η διπλή αυτή ανατροπή, σημαίνει ότι όσοι συνεισφέρουν σε εισόδημα, σε συνδυασμό και με την κατάρρευση των όποιων κοινωνικών δομών, αδυνατούν πλέον να θρέψουν τους υπόλοιπους. Να η βάση της «εργατικής γενοκτονίας», που λαμβάνει χαρακτηριστικά ανθρωπιστικής κρίσης.

Όποιοι πεθαίνουν νέοι, μένουν νέοι λένε. Για τους δικούς τους ανθρώπους όμως μεγαλώνουν. Και είναι το πιο βασανιστικό αιώνιο μεγάλωμα. Σήμερα, θα πήγαινε πανεπιστήμιο, σήμερα θα έκανε αυτό, το άλλο, θα ήταν έτσι, θα ήταν αλλιώς….

Αλέξης Γρηγορόπουλος 20 ετών λοιπόν;

Που και πως θα ήταν;

Στο πανεπιστήμιο του κερδισμένου εξαμήνου και του χαμένου μέλλοντος;

Σε εξευτελιστικό πρόγραμμα κοινωνικής εργασίας με 380 ευρώ;  

Μαχαιρωμένος στο Πέραμα από Χρυσαυγίτη;

Ξενιτεμένος στη Γερμανία;

Ή να ξοδεύει με τους φίλους του κάτι από τα 70 ευρώ το μήνα που ‘’σπαταλά’’ πλέον κάθε οικογένεια για διασκέδαση και ψυχαγωγία  σύμφωνα με την πρόσφατη έκθεση της Ελληνικής Στατιστικής Αρχής;

Ένα γελαστό παιδί δολοφονήθηκε, αλλά ταυτόχρονα  τους ξέφυγε και τους νίκησε.

Αυτός έδωσε το όνομα στο δρομάκι του φόνου του. Ο Κορκονέας, ψιθυριστά μόνο θα λέει το όνομά του.

Για αυτόν γράφτηκαν πανό και συνθήματα στους τοίχους, αλλά και τραγούδια και θεατρικά. Οι δολοφόνοι δεν ευδοκιμούν εκεί.

Η σημερινή νέα γενιά,  κλώθει σε μια τρομακτική σιωπή τα νέα σχέδια. Και ο Αλέξης είναι αθόρυβα εκεί... Δεν έχει πει τη τελευταία λέξη.

Κατά νου είναι τούτο:  Οι επαναστάτες πάντοτε αναθεματίζονται, αλλά οι επαναστάσεις είναι τελικά  του τιμά η ιστορία. Μέσω αυτών σηκώνεται και βαδίζει.

Η εξέγερση μόνη της δε φτάνει. Αλλά είναι εκείνο το γόνιμο περιβάλλον, μέσα στο οποίο μεστώνει η επανάσταση. Το γέννημα της ανάγκης, αλλά και η επιλογή ελευθερίας από τους πιο ελεύθερους ανθρώπους, δηλαδή από εκείνους που ‘’να διαλέγουν θέλουν τη ζωή τους’’. Όχι να την καταναλώνουν.

Πηγή: aristeroblog.gr